Tussen Rook en Verhalen

Hij zat daar, alsof de tijd hem was vergeten, een schaduw in een wereld waar niets vaststaat. De rook omhulde hem als een stille verteller, fluisterend over geheimen en oude beloftes. Elke kringel leek te dansen in een macaber ballet, waarin alles wat onuitgesproken bleef, tot leven kwam. De schaduwen fluisterden hun eigen verhalen, gevangen in de tijd. En hij? Hij luisterde, glimlachte zacht, alsof hij de enige was die hun taal begreep. 🌙 Een portret hoeft niet alleen een gezicht te tonen. Het kan een verhaal fluisteren, een herinnering omhelzen, of een glimp bieden van een tijdloze wereld.