Fluisteringen van glas en bloem

"Wat blijft écht?" Soms stuit je op een beeld dat iets in je wakker schudt. Dat een sluimerende gedachte in je hoofd plotseling kristalhelder maakt. Een collega-fotograaf inspireerde me met een werk dat me stil liet staan bij de vergankelijkheid van alles om ons heen. En toen ik dit beeld creëerde, voelde ik diezelfde melancholie, diezelfde fascinatie voor het vluchtige en het blijvende, het tastbare en het ongrijpbare. De vaas – oud, doorleefd, een erfstuk van generaties. Standvastig, terwijl de tijd eromheen verandert. De tulpen – in hun volle glorie, maar al stervend vanaf het moment dat ze worden afgesneden. Nog even stralend, voordat hun bloemblaadjes vallen. De zeepbellen – nauwelijks meer dan een ademtocht, schitterend in het licht en dan... niets. En toch, als je kijkt, waar gaat je blik als eerste naartoe? We klampen ons vast aan wat we niet kunnen behouden. We proberen de bloei te verlengen, de bel te behoeden voor het barsten, het moment te bewaren voordat het ons ontglipt. Maar waarom? Wat is waardevoller: dat wat altijd blijft of dat wat slechts kortstondig bestaat? Is iets mooier omdat het eindig is? Of doet het vergankelijke ons juist verlangen naar eeuwigheid? Wat zou jij willen bewaren als je kon? En wat zou je durven loslaten?