Prikkelbaar

Goed gelukt moet ik zeggen, ik voel de spanning in de plaat. Grtz mArcel.

Ach... de één lukt dat beter dan de ander... Sommigen kijken altijd zo.... ;-)

@friep: je opvatting van conflicterende kruizen vind ik wel aardig, want ...die onbalans of disharmonie is precies wat de de gemoedstoestand typeert. de behoefte aan harmonie en balans is menselijk en esthetisch gangbaar, maar disharmonie en onbalans hebben hun kracht en dan bedoel ik niet een beetje spanning , zo van net uit evenwicht, maar stevig, wanordelijk, chaotisch! nogmaals voor deze emotie vind ik 'm zelf wel treffend, want vergeet niet,.. zo'n gezicht (prikkelbaar) is moeilijk te trekken en dus te fotograferen.

Dan schrijf ik nu een diepgaandere bespreking. In deze foto staan twee concurrerende kruizen: de ene bestaat uit de lijn door de ogen en die door de neus, de ander uit de lijn door de bovenkant van de pot en de staande balk van de trap (ik had niet uit mijzelf gezien dat dat een trap was). Die kruizen zijn allebei even opeisend, ze geven elkaar niet toe, dat door pot en trap is zelfs iets sterker doordat de pot zo op de voorgrond staat. Dat door ogen en neus zou eigenlijk belangrijker moeten zijn en meer kracht moeten hebben; het levert ook kracht in doordat de lijn door de ogen afgesneden wordt door de verticale balk van het zwart -hij loopt weliswaar nog even door in een traptrede, maar dat heeft niet genoeg kracht. De cactus doet er nog een schepje bovenop door zijn evenwijdigheid aan de verticale balk van de trap. Daar kan het gezicht niet tegenop, ook al doordat die overbelichting het wat kleur betreft in kleine stukjes opdeelt. Als meer aaneengesloten kleurvlak zou het meer kracht hebben. Het oog zou eigenlijk in het centrum van de compositie moeten staan, dat is eigenlijk het belangrijkste onderdeel van de foto door de doordringende blik waarmee het ons aankijkt. Het zou ook niet net een stukje achter die cactus moeten zitten. Die twee opeisende kruizen maken het beeld wat overvol, het zit teveel knel in het kader van de foto. Zoals ik het bekijk zou de cactus zover moeten zakken dat de pot niet meer in beeld is, zodat je die opdringerige horizontaal daarvan kwijt bent, en dat overbelichte wit, en het oog vrijkomt, en zou er een oplossing moeten komen om de plaats van het oog meer in het centrum van de compositie te krijgen. Bijvoorbeeld door de foto anders af te snijden, door de rood/witte vlekkerigheid wat te verminderen, of het hoofd iets anders ten opzichte van de trap te plaatsen, zodat ook die opdringerige verticaal daarvan wat afgezwakt wordt. En/of er moeten meer elementen komen die de richting van het kruis van ogen en neus ondersteunen. Abstract gezien kan de plaatsing van de kleurvlakken ook verbeterd worden. Het rood uit het gezicht komt nergens terug, het groen van de cactus ook niet. Alle felle kleuren samen zitten teveel rechtsboven in de foto op een kluitje. Het donker is wel aardig geplaatst, doordat het vanuit de verticale balk links, via een punt op een derde van de onderrand doorloopt in de schaduw van de cactus. Daar is wel evenwicht. Niet prikkelbaar worden van mijn kritiek hoor. Ik maak dit soort kritische besprekingen alleen van foto's van mensen die ik echt goede fotografen vind.

Als ik eerlijk ben weet ik er niet goed raad mee. Snap de prikkels van de cactus wel maar verbind hem niet met de emotie (vind het moeilijk uit te leggen) Zou de cactus wat minder prominent in beeld zetten en meer het gezicht laten spreken. Een en ander is natuur erg persoonlijk. Gr. Jules

Goed weergegeven voor je doel. Errst dacht wat moet ik hier mee. Goed dat je het hier uitlegd. Groetjes Tiny