De Laatste Wachter van het Plein

Giuseppe is 92 en zit elke dag op hetzelfde plekje in zijn Italiaanse dorp. Met zijn oude sjaal, versleten vest en rollator kijkt hij naar het plein waar vroeger zijn kinderen speelden. Zijn vrouw is al jaren geleden overleden, zijn kinderen wonen ver weg en bellen zelden. Toch komt hij elke dag naar buiten, alsof hij op iets wacht – een brief, een stem, misschien gewoon wat gezelschap. Hij zegt weinig, maar zijn ogen vertellen alles. Over liefde, verlies en eenzaamheid. Een man die niet opgeeft. Zelfs als er niemand meer komt.