Vervaagde Herinnering

Deze foto ontstond vanuit het idee van een herinnering die je niet helemaal kunt vastpakken. Het portret is vaag, zacht, bijna opgelost in het wit — alsof het langzaam verdwijnt in de tijd. Voor mij voelt het als het beeld van iemand uit het verleden: nog net herkenbaar, maar zonder scherpte of detail. Ik wilde onderzoeken hoe een kop — en daarmee ook een identiteit — blijft hangen wanneer de concrete vorm verdwijnt. Door de diffuse techniek wordt het iets dromerigs, een schim die zich net aan je blik onttrekt. Het is minder een portret van een persoon dan van een gevoel.