“Ze zei niets — maar haar blik vertelde alles.”

In dit portret wilde ik het moment vangen waarop een kind even niet lacht, niet speelt, maar gewoon ís. Die dromerige seconde waarin gedachten langsdrijven en de wereld even stilstaat. Het licht viel zacht door het raam en raakte precies haar ogen — geen flits, geen afleiding, alleen de puurheid van het moment. Ik werk graag met natuurlijk licht en een rustige setting, zodat kinderen zich vrij voelen om zichzelf te zijn. Geen poses, maar aanwezigheid. Geen perfectie, maar echtheid.