Sil

Er zijn momenten in het leven waarop het verleden als een schaduw achter ons blijft hangen — zichtbaar, voelbaar, maar niet langer vast te houden. Het verlies van een geliefde snijdt diepe lijnen, niet alleen in het hart maar ook in de ziel, zoals tijd groeven trekt in hout en huid. Toch blijft er in die stilte na het verlies iets over: een zachte adem, een herinnering die ons rechtop houdt, zelfs wanneer we gebogen staan onder het gewicht van wat was. We draaien ons om naar de deur van gisteren, niet om er opnieuw doorheen te gaan, maar om te erkennen dat we daar ooit hebben gestaan — dat we hebben liefgehad, geleden en overleefd. En dan, langzaam, ontstaat er ruimte voor een nieuw pad. Het begint met één stap, soms aarzelend, soms pijnlijk, maar altijd richting het onbekende dat toekomst heet. Het verleden blijft achter ons als een oude foto: niet vergeten, maar gedragen. Want wie verliest, leert ook opnieuw te zoeken — naar licht, naar betekenis, naar zichzelf. En ergens onderweg, tussen vallen en opstaan, ontdekken we dat kracht niet ontstaat uit perfectie, maar uit de moed om verder te gaan, zelfs wanneer het leven ons heeft gebroken.