Esther close up

Dank je wel allemaal. Namens Esther en mezelf. Ik hoop dat haar kracht de anderen kan stimuleren om door te zetten met hun strijd. En vergeet niet, je bent nooit alleen en de enige in zo'n situatie. M.v.g. Metin

esther, heel veel sterkte en dapper dat je op deze menier hebt geposeerd!

Esther, heel veel sterkte en hopelijk heb je snel de goede weg terug weer gevonden. Succes!

Ik plaats dit verhaal namens Esther: Ik ben Esther en ik ben 26 jaar. In oktober 2005 ben ik voor het eerst naar de chirurg gegaan i.v.m. een knobbeltje in mijn linker borst, ik voelde het voor het eerst in augustus van 2005 maar ik was een beetje bang dat ik me zou aanstellen ondanks dat ik erfelijk belast ben met het BRCA-1 gen (een gen wat erfelijke borst en eierstokkanker kan veroorzaken en waar zowel mijn oma als mijn moeder in de vorm van eierstokkanker aan overleden zijn). De chirurg nam het zelf in het begin ook niet heel serieus en in maart 2006 ben ik geopereerd waarbij de linkerborst maar ook de rechterborst vervangen zijn door siliconen protheses. Achteraf bleek het knobbeltje kwaadaardig maar gelukkig ingekapseld waardoor ik geen chemo's hoefde. In juni 2006 bleek dat ik longemboli's had en moest ik weer naar het ziekenhuis, gelukkig is het zowel met de borstkanker als met de longemboli's goed gekomen. Ik ben iemand die niet goed (genoeg) kan praten over mijn emoties, me meer inzet voor anderen dan voor mezelf. Als er teveel gebeurt in mijn leven waar ik slecht mee om kan gaan dan zie je dat terug in mijn eetpatroon. Daarbij spelen gebeurtenissen vanuit mijn jeugd (waardoor ik mezelf dik ben gaan vinden) en mijn zelfbeeld (ik ben niet goed genoeg, ik kan niets goed doen etc.) ook een grote rol. Toen ik 18 was begon mijn eetstoornis die duurde ongeveer tot mijn 21e en heeft daarna altijd een ondergeschikte rol gespeeld omdat ik wel op een gezond gewicht zat maar nooit iets had gedaan aan mijn gedachtes. Vanaf het moment dat ik het knobbeltje voelde werd mijn eetstoornis mijn houvast. Emoties onderdrukte ik door dagen te leven zonder eten en door het afvallen werden mijn emoties steeds vlakker. Momenteel denk ik dat het diepste van mijn anorexia (ik vind het nog altijd moeilijk te benoemen omdat de directe benaming het "zo definitief" maakt) al heb meegemaakt, mijn laagste gewicht al heb bereikt maar ik wil nu weer levenÂ… Ik wil weer gezond worden en alle dingen kunnen doen die de meeste andere mensen ook kunnen. Daar ga ik voor, vooral voor mezelf maar ook voor de mensen die een plek in mijn hart hebben. I will survive or I will die trying... -Esther-