De Verheerlijking van Mezelf

Een zelf portret Als fotograaf ben ik me zeer bewust van het feit dat een moment opname je lelijkste kanten naar voren kan laten komen. Een kleine knippering met de ogen, een te harde flits of een vreemde hoek van de camera kunnen er al voor zorgen dat je eruit ziet alsof je net bent overreden door een vrachtwagen of op het punt staat dood te gaan aan een verschrikkelijke ziekte, en zoals alom bekend is, de camera liegt nooit. Het is mij al meerder malen overkomen dat ik een foto van mezelf kreeg te zien, genomen door iemand in mijn omgeving, waarvan ik liever had dat de negatieven meteen waren vernietigd. In plaats daarvan ging de foto rond in kringen, of nog erger, werden deze op het internet geplaatst. Doordat de controle, qua hoe ik op een foto sta en wat er met een foto gebeurd, niet langer bij mij maar bij een ander ligt sta ik zelf niet graag op de foto. Op de niet aan te ontkomen momenten dat er iemand zich met een camera voor mijn neus voordoet, trek ik dan maar een rare kop of probeer ik een overdreven houding aan te nemen. Mocht ik dan vervolgens slecht of “niet representatief” op de foto staan dan is dat voor de kijker (of voor mijzelf) af te doen als een grap. Bij een zelfportret is het voorafgaande echter niet aanwezig, meerdere foto’s kunnen worden genomen, de minder leuke opname kunnen met een druk op de knop onherroepelijk worden gewist en het “perfecte” eindresultaat kan worden gecreëerd. Ik heb de totale regie en controle. Dit leidt niet tot een realistisch of objectief van wie ik ben of hoe ik eruit zie maar eerder tot een verheerlijking van mezelf, hoe ik gezien wil worden of hoe ik wil dat anderen mij zien. Bij de opdracht zelfportret leek het me dus aardig om hier iets mee te doen. In dit kleine projectje heb ik mezelf in een nieuwe context gezet namelijk in dat van een reclame beeld, idealiserend, perfect, gelikt, geposeerd en aanschouwbaar voor een groot publiek..