Mama Madagascar

Een aantal jaar geleden is onze moeder overleden. Mijn broer, zusje en ik besloten om haar as in kleine potjes mee te nemen tijdens al onze vakanties en reizen. We laten haar op bijzondere plaatsen achter, daar waar we aan haar denken, het graag met haar hadden willen delen. Van elke plaats waar ik haar een beetje achterlaat schrijf ik een verhaal. Dit is voor het eerst dat ik het deel met buitenstaanders, de rede? Een prachtig plaatje waar ik nog steeds kippenvel van krijg. De lievelingskleur van mijn moeder was paars! Tijdens een bruiloft schut ik Peter de hand en ik stel me voor: ‘Hoi, ik ben Jette en ik ga met jou op vakantie.’ Tien maanden later lopen we samen rond in prachtige parken op Madagaskar. We zien maki’s en tanalahi’s (kameleons) in alle kleuren en maten, tijdens tochtjes en avontuurlijke wandelingen in nationaal parken en daarbuiten. Twee weken rijdt een chauffeur ons rond in een 4x4. Ik voel me als een prinses maar verlang stiekem ook naar het avontuurlijke van zelf op pad zijn. En dat gaan we! De Nederlander die ons de stoere blauwgrijze omgebouwde Renault 4 verhuurt, geeft ons duidelijke instructies mee en dan gaan we op pad, naar het oosten van het eiland. Na de laatste grote stad besluiten we door te rijden naar de kustplaats vanwaar een veerboot naar een - naar zeggen - paradijselijk eiland vertrekt. We merken al snel dat dit geen gewone tocht gaat worden. Peter manoeuvreert de oldtimer langs kuilen, over zand en losliggend grint. Deze weg was meer geschikt geweest voor onze 4x4 van vorige week, maar - ik zie het nog steeds als een avontuur. Als Mapsme aangeeft dat we nog niet op de helft zijn en de klok vertelt dat het over twee uur donker is, wordt het toch iets te avontuurlijk. Met een turquoise zee en palmbomen voor ogen lukt het mij om positief te blijven en door te rijden. Als de schemer valt neem ik het stuur over. Het wordt nu wel erg spannend om met schaarse verlichting de kuilen te ontwijken. We passeren auto’s die duidelijk beter geschikt zijn voor deze rit en besluiten om het laatste stuk de volgende ochtend bij daglicht te rijden. Nog een dag later zitten we, blij dat we de rit hebben overleefd, op de veerboot naar het eiland. Zullen we onderweg al een walvis zien? Een van de redenen dat we naar Il Sainte Marie gaan, is dat veel walvissen hier een onderkomen zoeken voor het baren van hun nageslacht. Tijdens de boottocht weten we niet waar we moeten kijken. In de verte zien we overal om ons heen walvissen ademen en springen. Aangekomen op het eiland rijdt de taxi Renault 4 ons met piepende banden naar een paradijselijke baai waar we twee dagen relaxed vertoeven, met uitzicht op zee. ‘s Avonds eten Peter en ik een gigantische kreeft, die voor twee personen zelfs te groot is. We luisteren naar de Dire Straights en ik moet aan mama denken. Soms slaat de twijfel toe als ik richting het einde van een reis nog geen mooie plek heb gevonden om mama achter te laten. Deze vredige baai lijkt mij een geschikte plek. Het perfecte moment is er echter nog niet. Na weer een relaxte dag neem ik een douche. De wolken veranderen van kleur en het begint te regenen. De laaghangende zon zorgt voor een magisch paars licht als we ons flesje wijn openen. Terwijl we van onze veranda over de zee turen vraag ik Peter of hij getuige wil zijn als ik mama hier achterlaat. Op zee de witte gloed van springende walvissen, tegen deze achtergrond van paars licht - dit is het moment. We proosten op mijn moeder: ‘Cheers mam, doe nog maar een paar springende walvissen!’ Nog geen twee tellen later springen ze in de verte omhoog, om met een klap en veel spattend water in de oceaan te belanden. Ik wil hiervan genieten maar ik wil het ook vastleggen. Ik pak m’n camera en vertrouw erop dat wat ik doe goed is.... met een prachtig filmpje als resultaat. Het wordt donkerder en de springende walvissen komen steeds dichterbij. ‘Ohhhhh!’ en ‘Waaaaaauw!’ is het enige wat wij kunnen uitbrengen. Als de lichtjes van de vissers ver op zee aangaan, wordt het moeilijker om de reusachtige walvissen nog te zien. Met het geluid van de zee op de achtergrond pak ik mijn iPad en schrijf deze tekst. Thanx mam, je blijft me vertrouwen geven! augustus 2018