Sticking around for the fish to come

Een paalvisser vroeg in de morgen op het strand van Weligama, Sri Lanka. Paalvissen, of stokvissen (“stick fishing”) zoals de lokale mensen het ook noemen, is een traditionele manier van vissen die relatief recent is geïntroduceerd, tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hoewel het er dus uit mag zien als een oeroude traditie, is het in werkelijkheid een praktijk die is uitgevonden om in te spelen op veranderende omstandigheden van voedseltekorten en overvolle visplekken in die tijd. Op deze specifieke ochtend was de oceaan zeer ruig. De andere vissers aan de wal vertelden mij dat de golven hoog waren en de condities om te vissen verre van perfect. Hierdoor beklom niet elke visserman zijn paal. De meesten van hen bestudeerden de oceaan en de golven om te bepalen of het wel de moeite waard was om te vissen. Kortom: dit was een uniek moment met niet het traditionele beeld van alle paalvissers op een rij in een blauwe oceaan. Hier wilde ik de ruige bewegingen van de zee graag vastleggen maar tegelijkertijd ook de sereniteit die een dergelijk landschap met zich draagt en op de omgeving afdwingt. Een sluitertijd van drie seconden leek mij hiervoor de perfecte balans. Landschapsfotografie met daarin menselijke elementen vat ik samen in de thematiek ‘human element’. Het gaat om de relatie tussen mensen en hun natuurlijke omgeving. Niet mensen en niet de natuurlijke omgeving zijn de focus van de afbeeldingen: het is hun combinatie. Ik zie het als ‘motion-landscape stories’ met schaal-perspectief en een gevoel van anonimiteit.