Lenteklokjes, een drieluik ( 2 )

Ohh, kijk nou eens hoeveel wiegende klokjes, wel meer als duizend voel ik en zie je die geelgroene vlekjes op het prachtig witte klokje, ik ben er stil van Ik liet haar even staan tussen het witte op afstand bewonderde ik haar ze knielde en bekeek, telde de kelkblaadjes vlakbij haar een roodborstje, nieuwsgierig En de lente begroette een oud dametje misschien nog één keer ze riep, kom we laten ze met rust hier Het is mooi geweest zo, ik weet het weer..