Moeders

Mijn moeder woont op een gesloten afdeling in een verzorgingstehuis voor demente ouderen. Fotografie is altijd een passie van haar geweest tot haar camera's te ingewikkeld werden om te bedienen. Op een gegeven moment kwam ik op het idee om haar een instax mini te geven en dat bleek een meesterlijke zet. Sindsdien is ze de paparazzi van de afdeling en maakt ze overal (met of zonder film) foto's van. Mijn zus en ik bezochten haar elke week om haar mee uit lunchen te nemen tot Corona daar abrupt een einde aan maakte. Afgelopen vrijdag mochten we haar voor het eerst na 3 maanden bezoeken. Eén persoon mocht naar binnen. Er was een soort hokje gecreëerd met 2 aan elkaar geschoven tafels afgeschermd door kamerschermen. Ik mocht plaats nemen aan de ene kant van die tafels en dan werd mijn moeder gehaald die aan de andere kant mocht gaan zitten. We konden elkaar niet aanraken en de cadeaus en het lekkers wat ik had meegebracht kon ik over de tafels naar haar toe 'sjoelen'. Het leek serieus alsof ik mijn moeder in de gevangenis bezocht. Een bizarre situatie. Mijn zus, die niet mee naar binnen mocht, stond voor het raam te zwaaien en als het ware naar een 'stomme film' te kijken. Met hulp van de verzorging ging er een nieuw pakje film in haar camera en meteen moest er, door het raam, een foto gemaakt worden van mijn zus. Vanaf volgende week mogen we haar ophalen en een uurtje aan de wandel. Misschien net lang genoeg voor een snelle lunch. We kunnen niet wachten...