Nova lux claritatus tuae, naar een gedicht van Jan Hanlo

Laat ik maar in eenzaamheid verblijven Mij niet meer - nu niet - mengen in 't rumoer Waar ik zo dikwijls zocht mijn triestheid te verdrijven. 't Is beter nu te bidden, zelfs te wenen Als ik dat kon, opdat mij God verhoort. Want helpen zal mij zeker, buiten Hem, geen enen. En 'k wilde toch verlost zijn van mijn noden De driestheid van mijn kort gemoed. Geen vrede met wat kleinheid en lafheid boden. Och, wil den ouden mens opnieuw verdrijven En zend een lichtstraal in mijn hart En laat dit Licht nu langer in mijn werken blijven. Jan Hanlo, 1912-1969, was een dichter en een letterkundige. Zijn leven was echter verre van ideaal. Hij was drankzuchtig, rusteloos en streng gelovig (RK). Daarnaast leed hij aan het "Peter Pan- syndroom" dat inhoudt dat hij niet accepteerde dat hij volwassen werd. Vanwege dit syndroom en zijn pedofiele gevoelens studeerde hij psychologie aan de VU te Amsterdam om zich door deze studie zelfhulp te kunnen bieden. Dit gedicht is een pure noodkreet, waarin zijn syndroom en het verlangen naar de bevrijding hiervan heel mooi en subtiel wordt weergegeven.