Twee werelden, één stap

In de stille naweeën van een regenbui vang ik een voorbijganger precies op het breekpunt tussen realiteit en spiegeling. Terwijl hij achteloos doorloopt, verdubbelt de stad zichzelf in de plassen onder zijn voeten, alsof de architectuur even aarzelt waar boven eindigt en beneden begint. Een moment dat je niet regisseert, maar onmiskenbaar herkent wanneer het zich voordoet: beweging, lijnenspel en reflectie die elkaar precies op tijd weten te vinden.