Champalimaud

Waarom weet ik niet meer, maar als tiener heb ik jarenlang beweerd dat ik bouwkunde wilde gaan studeren. Ik voelde een buitengewone affiniteit daarmee. Uiteindelijk is deze drive gestrand, na een jaar tuin- en landschapsarchitectuur aan de landbouwuniversiteit in Wageningen. Ik ging de natuurwetenschappelijke kant op. Maar nu, een paar decennia later, kom ik erachter dat ik nog steeds verdeeld ben. Verdeeld door onze cultuurlandschappen én door het oorspronkelijke en confronterende in de natuur. Een boek als “filosofie van het landschap” van Ton Lemaire is nog altijd een rijke inspiratiebron. Wat is onze universele ruimte ? Kennisneming van onze eigen cultuur, betekent meteen en noodzakelijkerwijs kennisnemen van de dimensies van het landschap.Ik ben gek op al die verschillende magische landschappen, maar evengoed op de fraaie producten van onze geestelijke creativiteit. In onze ontwikkeling lijkt bijna niets aanlokkelijker dan onze oorsprong. De drie geplaatste foto’s zou je kunnen zien als een triptiek, als een ode aan de architecten die in hun creaties zoeken naar de diepere verbinding met het landschap.De opnames zijn gemaakt in het "Champalimaud Centre for the Unknown" in Lissabon, dat ontworpen is door de Indiaase architect Charles Correa.