Op zoek naar het ideale Tamron-objectief: review van Erik Keulers

Op deze vroege januaridag herinnert alleen de ijsbaan op het Museumplein aan de winter. Als Sony-fotografen verzamelen we voor de ingang van het Rijksmuseum om verschillende Tamron lenzen voor Sony FE te testen. Ik gebruik zelf nu ongeveer een jaar met veel plezier de 28-75mm lens en ben heel benieuwd hoe deze objectieven presteren. We starten in het Rijksmuseum. Transcontinenta geeft vooraf de belangrijkste kenmerken van de lenzen die we vandaag testen: lichtgewicht én korte scherpstelafstanden, die de vaste brandpuntlenzen (de 20, 24 en 35 mm) zelfs tot 1:2 macrolenzen maken. Na deze uitleg, en aanvullende tips voor museumfotografie is het tijd om de Middeleeuwen in te duiken en aan de slag te gaan met de eerste lens, de 24mm.

TAMRON 24MM F/2.8 DI III RXD voor SONY FE

Een aantal zaken zijn al snel duidelijk wanneer ik de 24mm op mijn Sony A7Riii plaats. De lens opent letterlijk nieuwe perspectieven door de korte scherpstelafstand van 12cm, gerekend vanaf de sensor. Wetende dat de lens zelf bijna 6,5 cm lang is, zit je letterlijk bovenop het onderwerp. En dat maakt de brandpuntafstand van 24mm, die op zichzelf niet uitzonderlijk is, toch speciaal. Eigenlijk ontstaat er een anders-dan-anders macro-objectief. Het onderwerp kan groot in beeld komen en toch blijft de omgeving zichtbaar. Het objectief is bovendien een lichtgewicht en ligt lekker in de hand. Het diafragma van 2.8 is ook in de relatief donkere Middeleeuwen-toonzalen van het Rijksmuseum voldoende, zeker in combinatie met de uitlichting van de objecten én de goede ISO-eigenschappen van Sony's A7-serie.

Juist het verrassende perspectief nodigt uit tot experimenteren en ik merk dat de hele collectie van het Rijksmuseum in een ander perspectief komt te staan. Dat maakt het fotograferen leuk. Het objectief blijft daarnaast ook gewoon een prettig groothoekobjectief. De resultaten die uit de camera rollen zijn zonder meer scherp, ook bij volledig open diafragma, zoals je van een prime-lens mag verwachten. De autofocus is gelijkwaardig aan de autofocus van de Sony-objectieven die ik zelf bezit. Ook aan de randen van het lensbeeld is de autofocus goed en dat draagt bij aan de creatieve opties die dit objectief biedt. Blij verrast met dit eerste objectief begeven we ons naar de Eregalerij, waar de 20mm op mij wacht.

TAMRON 20MM F/2.8 DI III RXD voor SONY FE

De stap van een 24mm naar een 20mm objectief lijkt klein, maar is in werkelijkheid groot. Niet door het objectief zelf. Het objectief doet vrijwel identiek aan aan de 24mm, en dat is al een prestatie op zichzelf. Maar het perspectief is wel echt anders. Zeker in het drukke Rijksmuseum is de uitdaging met de 20mm om geen ongewenste elementen op de foto te krijgen groter. De lens leent zich dan wel weer prima om de restauratie van de Nachtwacht volledig in beeld te krijgen. De lens kent ook dezelfde scherpstelafstand als de 24mm, dus ook hier is het zeer dicht bij fotograferen van objecten mogelijk. Zo dichtbij, dat een van de suppoosten in het museum licht zenuwachtig vraagt of ik iets meer afstand tot het object wil houden. De lens heeft iets meer moeite met focussen, althans, aan de randen van het beeld. In tegenstelling tot de 24 mm heeft de autofocus in dat geval de neiging om te gaan "hunten". Waar de lens wel heel fijn is, is bij de afdeling moderne kunsten. Het is super makkelijk om de structuur van grote kunstwerken vast te leggen en tegelijkertijd overzicht over de zaal te behouden.

TAMRON 17-28MM F/2.8 DI III RXD voor SONY FE

Het derde objectief van de dag is de groothoekzoom van Tamron, ik blijf dus vandaag in groothoeksferen. Deels gebruik ik deze nog in het museum, maar na de lunch wordt dit ook mijn partner in de stad en in het Vondelpark. Wanneer ik de lens op mijn camera zet, is er geen verschil te merken met mij 28-75mm lens van Tamron. Het gedrag en gevoel van de lens zijn identiek. Dat is overigens sowieso opvallend aan alle lenzen. Ze stralen eenheid uit. En dat maakt de bediening een feest der herkenning.

De scherpstelgrens van deze zoom ligt tussen de 19 en 26 cm, minder dichtbij dan bij de primes, maar nog steeds indrukwekkend. Ter vergelijking: Sony's 16-35/F4 begint bij 28 cm. Dat lijkt weinig, maar het maakt wel verschil. Om het gewicht te beperken heeft Tamron wel beknibbeld op het bovenste bereik van de lens, dat stopt bij 28mm in plaats van het gebruikelijke 35mm. Dat maakt het ook echt een groothoekzoom en iets minder een allround-objectief. Vooral buiten merk ik dat ik af en toe dat laatste stukje zoombereik mis in "standaardsituaties" op straat. De autofocus van de lens werkt prima en ook de resultaten die uit de camera rollen zijn scherp en zonder al te veel vignettering. Het levert kortom een prettig beeld op.

De optelsom

De A7/A9-serie van Sony heeft een enorme groei doorgemaakt en dat blijkt ook uit het aantal fabrikanten dat inmiddels autofocuslenzen voor deze camera's produceert. Tamron heeft met de huidige drie primes en twee zooms een mooie serie opgebouwd. Eenheid (ook in filtergrootte), lichte lenzen en een vaste lichtsterkte van 2.8 maken het een mooie gebalanceerde serie, die qua beeldkwaliteit niets te wensen overlaat. De autofocus is prima op orde en met de korte scherpstelafstanden, zeker bij de primes, heeft Tamron een heel nieuw fotografieperspectief aangeboord. Alleen dat laatste maakt de lenzen al bijzonder aantrekkelijk. De prijs voor de objectieven doet daar een schepje bovenop.

Winnaar van de dag voor mij is de 24 mm prime. Prachtig scherp, perfecte autofocus en juist ook voor macrofotografie perfect. Waar ik de laatste tijd het internet afspeurde naar ietwat obscure groothoekmacro's heb ik deze vandaag de ideale lens in mijn handen gehad, niet obscuur, maar gewoon degelijk van Tamron.

[/box]

Meer foto's van Erik zie je hier.