tolsmurf

Mijn verhaal begint nog in het analoge tijdperk waar het toen niet de goedkoopste hobby was. Na een geweldige vakantie in Spanje in 1990 vatte het fotografie virus mij in zijn geheel. De foto's die ik met een leuke RICO kleinbeeld camera had gemaakt smaakte naar meer. Ik heb altijd de drijfveer gehad om het uiterste uit een apparaat te willen halen. Natuurlijk wist ik door veel te experimenteren de automaat van de Rico naar mijn wensen te beïnvloeden. Uit de Rico camera kon ik heel veel uit halen maar het bleef een compacte camera. Naarmate ik meer ging fotograferen, dingen ging uit proberen, zelfs de iso waarde van de film op de proef ging stellen werd het tijd om over te schakelen naar de spiegelreflex. De keuze viel na maanden lang lezen, wikken en wegen en uit proberen op de Pentax SFXN. Een leuke 28-80 ZOOM lens erop en voldoende mogelijkheden om als het nodig was zonder al te veel denkwerk lekker klakkeloos op de automaat te kunnen fotograferen. Ik heb zeggen en schrijven vanaf 1990 tot aan 2003, twee keer op de automaat gefotografeerd en dat was in het aller eerste begin om te kijken wat de camera nu werkelijk allemaal in huis had. Langzaam aan breidt je dan ook de equipement uit met diverse filters, extra batterijen en een staaf flitser van Sunpak. De flitser werd niet door de SFXN aangestuurd dus moest ik die altijd met de hand in stellen. Geen enkel probleem daar ik toch alles zelf in de hand wil houden en natuurlijk was een autofocusflitser van Pentax handiger geweest maar de Sunpak was een beter betaalbare optie en daarbij kwam nog eens bij dat de prestaties (handmatig) vele malen beter waren. Toen in 1993 de zoon van mijn zus ging trouwen en mij vroeg om zijn foto's te maken moest ik er toch wel zeer ernstig over na denken want een bruidsreportage is toch wel even iets anders dan wat ik tot dan gewend was om te fotograferen. Een gedegen voorbereiding moest voorkomen dat het mis zou gaan. Het beste bruidspaar trouwde al om negen uur 's morgens en ook het weer was niet al te best. Hevige regenval dus moest ik qua licht roeien met de riemen die ik had. Als dan het bruidspaar met de koets vast komt te zitten en om negen uur nog altijd niet op het stadhuis aanwezig is en de bode telkens wijst op zijn klokje, gieren de zenuwen door je keel. Uiteindelijk was het bruidspaar 25 minuten te laat dus was er enige haast geboden daar het volgende bruidspaar al onderaan de trappen van het stadhuis was verschenen. Daar gaat je gedegen voorbereiding. Heel de planning kon overboord en we moesten er in een zeer korte tijd maar wat van maken. Enkele dagen later nadat de foto's waren ontwikkeld kon ook ik weer lachen. Een prima resultaat en een bevestiging dat ik wel degelijk iets in huis had. Iemand anders heeft het boek in elkaar gezet. Als ik dan terug kijk op de fouten die ik die reportage heb gemaakt was er één van doorslag gevende aard. Ik had namelijk zelf ook het boek in elkaar moeten zetten. Het was volgens vele het begin van een carrière als fotograaf. Na die reportages heb ik meerdere reportages gemaakt. En iedere reportage werd technisch maar ook creatief beter. Echter ging mijn carrière een heel andere kant uit. Natuurlijk bleef fotografie kriebelen maar niet meer zo actief als in de jaren 90. In mijn werkzaamheden als vormgever kreeg ik steeds meer te maken met fotografie. Dit deed mij besluiten om het ook in het digitale te storten. De pech voor mij was dat het budget wat ik toen de tijd tot mijn beschikking had er nu niet was. Je wordt ouder en het budget voor fotografie gaat tegenwoordig op aan het gezin. Mijn eerste digitale toestel was een Fuij finepix A120. Een prima cameraatje met een vast lensje (35mm), geen instelmogelijkheden dus direct foto's maken zonder na denken. Tsja met 3,2 miljoen megapixels en de sobere mogelijkheden moet je natuurlijk concessies doen. Al met al lukte het om met de camera in combinatie met Photoshop redelijk leuke foto's te maken. Na meer dan 10.000 foto's begon de A120 kuren te krijgen en haperde hij vaak op beslissende momenten. Met pijn in het hart moest ik lijdzaam toezien dat ik camera loos was geworden. Budget voor een ander was er niet. Tot dat mijn vrouw mij een panasonic Lumix DMC-FZ8 cadeau gaf. Weliswaar geen spiegelreflex maar een camera waar ik aardig mee uit de voeten kon. Het spelen met licht en de ultieme mogelijkheden met Photoshop CS maakte mij weer een fotograaf. Mijn foto's worden via verschillende forums op Internet door (con)collega's met veel positieve kritieken beoordeeld. Ik begin mij met portretfotografie aardig te profileren. Al is het nog maar met weinig materiaal maar ik kan weer zeggen; Dick de (foto) Graaf is terug!