Wesleydp

Toen ik klein was had ik vele dromen. Ik heb 10 jaar op de theaterschool gezeten en zag mezelf spelen in de grootste producties, maar ook kleine creatieve dingen hielden mij bezig, denk aan muziek draaien en aan elkaar mixen. En toen kwam er een fotocamera in het gezin. Een voor die tijd nog hele dure spiegelreflex camera van Nikon. Veel te uitgebreid voor ons gezin. Elke foto werd op de automatische stand gemaakt en pas na 2 jaar kwamen er erachter dat je een objectief ook kon verwisselen. Hier begon het voor mij eigenlijk allemaal. Ik besloot dat ik de camera mocht hebben en niet langer meer van het gezin was, uiteindelijk kreeg ik hem ook. Ik kocht objectieven, las alle foto vakbladen die er waren en keek alle video workshops van zoom.nl op DVD. Ik werd huisfotograaf van mijn broers voetbalvereniging en maakte heel veel foto’s van klasgenootjes in mijn zelfgebouwde studio. Ik nam mijn fotocamera overal mee naartoe en de mooiste foto’s (volgens familie en vrienden) werden online gezet. Toen was het moment daar, ik werd volwassen. Ik keek niet veel meer om naar een grote camera, maar vond het nog wel mooi om herinneringen vast te leggen. Toen ik 21 was ben ik voor mijn werk 2 jaar in Lissabon gaan wonen. Daar ging ik heen zonder mijn fotocamera. Daar heb ik ontzettend veel spijt van gehad. Ik heb nooit op een mooie manier kunnen vastleggen wat ik daar heb meegemaakt. De verhalen zitten alleen nog in mijn hoofd, op een paar foto’s van glazen bier op een terrasje na, gemaakt met mijn telefoon. Eeuwig zonde, en voor mij een motivatie om vaker dingen vast te leggen.