De A7C II volgt de A7C op en vormt een forse stap vooruit ten opzichte van het vorige model. De A7CR is geen echte opvolger maar vormt eigenlijk een nieuwe klasse in het Sony-gamma. De camera heeft namelijk een wezenlijk andere sensor en is eigenlijk een A7R V ‘light’ in plaats van een A7C ‘plus’. Beide camera’s zijn uitgerust met dezelfde AI-technologie en BIONZ XR-processors als de A7R V en hebben allebei vijfassige IBIS-beeldstabilisatie met een winst van maximaal zeven stops en video tot 4K/60p. Opvallend is dat de videoresolutie van de A7CR lager ligt dan bij de A7R V, die 8K aankan.
Ook opvallend: beide camera’s hebben slechts één SD-cardslot, terwijl er achter het deurtje ruimte lijkt voor twee. Jammer, want nu kun je je raw- en jpeg-bestanden niet apart wegschrijven. Ook spijtig is het ontbreken van een handige joystick voor snelle menukeuzes of AF-veldkeuze. Het centrale instelwiel vervult die functie, maar kan in het heetst van de actie soms onbedoelde effecten oproepen als je ‘verkeerd’ drukt.
Verschillen
De verschillen tussen beide camera’s zitten hem vooral in de sensorresolutie en het iso-bereik. De A7C II gaat tot iso 51.200 en wie dat wenst, kan zelfs pushen tot iso 204.800. De A7CR moet het doen met ‘slechts’ iso 32.000, eventueel uit te breiden tot iso 102.400. Dit is inherent aan de grotere pixeldichtheid van de A7CR, want in sensorland geldt nog steeds de regel: hoe meer pixels op hetzelfde oppervlak, hoe minder lichtgevoelig de sensor. Dit heeft te maken met de afmetingen van de individuele pixels: hoe groter de pixel, hoe lichtgevoeliger. Tweemaal zoveel pixels in de A7CR ten opzichte van de A7C II betekent dus grofweg de helft van de lichtgevoeligheid.
De A7CR en A7C II verschillen ook enigszins op het vlak van de autofocus. De A7C II heeft 759 scherpstelpunten over 94% van het sensoroppervlak en de A7CR heeft er ‘maar’ 693 op 79% van de sensor. In de praktijk zul je overigens niet snel tegen de grenzen aanlopen. Op AF-gebied zijn beide camera’s razendsnel en zeer precies. Missers zijn zeldzaam, hoewel je wél moet weten hoe je de AF naar je eigen smaak moet ‘tweaken’. Alles overlaten aan de camera kan soms scherpstelling op een onverwacht/ongewenst punt opleveren, ondanks de AI.
Conclusie
De A7C II en de A7CR vormen een tweeling met een vrijwel identiek uiterlijk maar een verschillend karakter. Daardoor hebben beide camera’s beslist ieder een verschillende doelgroep. De beeldkwaliteit is – het verschil in resolutie in aanmerking genomen – in beide gevallen wat je ervan mag verwachten. Dat de A7CR een hogere resolutie heeft, maakt hem aantrekkelijker dan de A7C II als je maximale detaillering nodig hebt. Het is echter de vraag of die hogere resolutie een prijsverschil van € 1.300,- rechtvaardigt: op de keper beschouwd, is de A7CR ruim anderhalf keer zo duur. Wie een uitstekende fullframe-camera zoekt met een concurrerende prijs-kwaliteitverhouding heeft namelijk niet meer nodig dan de A7C II. De A7CR is in feite meer een concurrent in eigen huis van de A7R V dan van de A7C II.
